.jpg)
PABLO PICASSO
Właściwie Pablo Ruiz Picasso (1881-1973), malarz, grafik, rzeźbiarz i ceramik hiszpański, jeden z najwybitniejszych twórców sztuki nowoczesnej i największa indywidualność w sztuce XX w. o wielkiej sile oddziaływania na kilka pokoleń artystów reprezentujących różne kierunki, zwłaszcza na kubistów (kubizm), dadaistów (dadaizm) i surrealistów (surrealizm).
Wykształcony w Barcelonie i w Madrycie. Od 1904 działał w Paryżu. Początkowo malował pod wpływem symbolizmu i neoimpresjonizmu, np.Longchamp (1901). W pełni indywidualną twórczość zainaugurował tzw. okresem błękitnym (od 1901). Były to sceny figuralne o ekspresyjnej, wydłużonej stylizacji i wyrazistej wymowie społecznej, np.: Życie (1903),Stary gitarzysta (1903), Prasowaczka (1904).
Od 1905 datuje się okres różowy, bardziej delikatny i poetycki, z podobną tematyką figuralną. Od 1906 faza prekubistyczna z nową koncepcją przestrzeni, geometryzacją bryły i rozluźnieniem jej struktury, np. Panny z Awinionu (1907).
Od 1909 przy współudziale G. Braque'a powstaje kubizm w kolejnych fazach: analitycznej, np. Portret Kahnweilera (1910) oraz syntetycznej (od 1912), uwzględniającej technikę collage'u, np. Butelka aperitifu (1913). Na początku lat 20. pod wpływem podróży włoskich tworzył kompozycje o cechach klasycznych, np. Czytająca (1921), Źródło (1921), następnie zbliżył się do surrealizmu ekspresyjną deformacją i dynamizmem, np. Taniec(1915), Kąpiące się kobiety (1928).
Lata 30. przyniosły płaskie dekoracyjne kompozycje o linearnym konturze, np. Czerwony fotel (1931), Kobieta przed lustrem (1932). Podróż hiszpańska zaowocowała motywami z corridy, np. Minotauromachia (1935-1936). W 1937 namalował słynną kompozycję antywojenną Guernica.
Po II wojnie światowej uprawiał nadal twórczość wielotematyczną: sceny mitologiczne, fantastyczne, pejzaże, kompozycje figuralne. Dokonał też reinterpretacji dzieł E. Delacroix, D.R. Velázqueza, E. Maneta. Jednocześnie kontynuował bogatą twórczość graficzną: akwatinty, akwaforty, litografie i liczne rysunki.
Od 1905 zajmował się rzeźbą, której najbardziej liczące się przykłady powstały po 1929. Były to ażurowe konstrukcje metalowe, rzeźby figuralne o cechach surrealistycznych oraz kompozycje z tzw. rzeczy gotowych, np.: Głowa (1931), Człowiek z jagnięciem (1944), Koza (1950).
Picasso odwiedził Polskę z okazji Międzynarodowego Kongresu Pokoju we Wrocławiu w 1948, stworzył też jego symbol: gołębia jako znaku komunistycznego ruchu na rzecz pokoju. Podarował wówczas cykl własnoręcznie malowanych talerzy dla Muzeum Narodowego w Warszawie.
Wykształcony w Barcelonie i w Madrycie. Od 1904 działał w Paryżu. Początkowo malował pod wpływem symbolizmu i neoimpresjonizmu, np.Longchamp (1901). W pełni indywidualną twórczość zainaugurował tzw. okresem błękitnym (od 1901). Były to sceny figuralne o ekspresyjnej, wydłużonej stylizacji i wyrazistej wymowie społecznej, np.: Życie (1903),Stary gitarzysta (1903), Prasowaczka (1904).
Od 1905 datuje się okres różowy, bardziej delikatny i poetycki, z podobną tematyką figuralną. Od 1906 faza prekubistyczna z nową koncepcją przestrzeni, geometryzacją bryły i rozluźnieniem jej struktury, np. Panny z Awinionu (1907).
Od 1909 przy współudziale G. Braque'a powstaje kubizm w kolejnych fazach: analitycznej, np. Portret Kahnweilera (1910) oraz syntetycznej (od 1912), uwzględniającej technikę collage'u, np. Butelka aperitifu (1913). Na początku lat 20. pod wpływem podróży włoskich tworzył kompozycje o cechach klasycznych, np. Czytająca (1921), Źródło (1921), następnie zbliżył się do surrealizmu ekspresyjną deformacją i dynamizmem, np. Taniec(1915), Kąpiące się kobiety (1928).
Lata 30. przyniosły płaskie dekoracyjne kompozycje o linearnym konturze, np. Czerwony fotel (1931), Kobieta przed lustrem (1932). Podróż hiszpańska zaowocowała motywami z corridy, np. Minotauromachia (1935-1936). W 1937 namalował słynną kompozycję antywojenną Guernica.
Po II wojnie światowej uprawiał nadal twórczość wielotematyczną: sceny mitologiczne, fantastyczne, pejzaże, kompozycje figuralne. Dokonał też reinterpretacji dzieł E. Delacroix, D.R. Velázqueza, E. Maneta. Jednocześnie kontynuował bogatą twórczość graficzną: akwatinty, akwaforty, litografie i liczne rysunki.
Od 1905 zajmował się rzeźbą, której najbardziej liczące się przykłady powstały po 1929. Były to ażurowe konstrukcje metalowe, rzeźby figuralne o cechach surrealistycznych oraz kompozycje z tzw. rzeczy gotowych, np.: Głowa (1931), Człowiek z jagnięciem (1944), Koza (1950).
Picasso odwiedził Polskę z okazji Międzynarodowego Kongresu Pokoju we Wrocławiu w 1948, stworzył też jego symbol: gołębia jako znaku komunistycznego ruchu na rzecz pokoju. Podarował wówczas cykl własnoręcznie malowanych talerzy dla Muzeum Narodowego w Warszawie.
